Hanneke Folgering
Ellen Walthuis
In december 2020 kwam Hanneke Folgering op het idee om een project te starten over hoe de bewoners van ons woonbotendorpje tegen verleden, heden en toekomst aankijken. Het was coronatijd dus tijd voor iets leuks, en zij is van oorsprong historica. Ze vroeg bij de appgroep “Eten in de speeltuin”, wie dit ook zou willen doen. Er waren een paar reacties, maar het beste paste die van Ellen Walthuis, die jaren bij de nieuwsbrief van de VWZ zat.
Vanaf toen hebben we de mensen, die dat leuk vonden, samen geïnterviewd en uitgewerkt, we kregen zeer leuke reacties en ook mensen die het niet wilden.
Het uitwerken, redigeren en heen en weer sturen om te checken of we de geïnterviewden helemaal goed begrepen hadden, duurde wel even, maar hier presenteren we dan de resultaten tot nu toe, in de vorm van persoonlijke verhalen van buurtgenoten van beide kanten van de Schinkel. Het is natuurlijk allemaal heel subjectief, maar wel leuk en heel verschillend hoe bewoners de buurt beleven.
We interviewden mensen die zichzelf opgaven, maar ook wel mensen, die we persoonlijk kenden en vroegen. We hopen, dat we geen vergissingen opschreven, dus iedereen kreeg het nog eens opgestuurd om vergissingen te voorkomen. Ook de spelling probeerden we zo goed mogelijk te doen, maar je weet het nooit. Het kan zijn, dat er nog mensen zijn, die alsnog geïnterviewd willen worden. Geef je op bij hannekefolgering@upcmail.nl Veel leesplezier.
Aflevering 1 Ellen Walthuis
Ze kwam hier wonen in 1997. Toen haar ex en zij uit elkaar gingen, woonden ze in Capelle a/d IJsel. Ze is een geboren Amsterdamse, opgegroeid in Rotterdam, ging Spaans studeren in Amsterdam. Tijdens haar studie woonde haar partner en zij beiden in Amsterdam-west. Haar man moest voor zijn werk naar R’dam, ze keken huizen, en kwamen in Capelle terecht. ze hadden beiden werk, Ellen in Capelle. Ze vond het daar vreselijk. Toen de scheiding eraan kwam, wilde ze per se terug naar Amsterdam. Was allemaal moeilijk, duur. Toen ze de krant liet vallen, viel die precies open op een blz waar een woonboot te koop stond, binnen haar budget. Er waren niet veel gegadigden. Het was maar een verdieping, lelijk, met van die nepbaksteentjes, maar groot genoeg voor haar & 2 kinderen. Later liet ze er een verdieping op zetten en de baksteentjes vervangen door hout. En een verdieping erbij laten zetten. Ze had door het gemak waarmee ik m kon kopen, bijna het gevoel dat het voorbestemming was.
Er zijn allemaal leuke dingen in de buurt, de sociale samenhang oa doordat er veel kleine kinderen waren, Ze zaten allemaal elke middag in de speeltuin met elkaar. Toen ze meer ging werken, paste een buurvrouw op de kinderen. De leukste baan die ze ooit had: bij Cirque du Soleil, personeelszaken. Het wonen op het water geeft haar een gevoel van vrijheid. En je kan er zo inspringen als het warm is. Het voelt als een Asterix dorpje. We zijn qua welvaart wel meegegaan in de vaart der volkeren, dat voelt een beetje dubbel. Vroeger woonden er meer markante mensen, zoals meneer Takkenberg. Toen ze hier kwam wonen, was het een rafelrand, dat is nu niet meer zo. Heeft voordelen (waardestijging) maar ook nadelen (het is “opgestrakt” het zijn drijvende villa’s geworden). Er wonen bijna alleen tweeverdieners, een eenverdiener kan het niet meer betalen. Er zijn veel minder markante persoonlijkheden. Erg leuk is, dat het voelt als een dorpje in de grote stad, dat vindt ze heerlijk, niet zo anoniem als in sommige andere buurten. Leuk dat we de groepsappen hebben. wel belangrijk dat iedereen zich aan de “etiquette” houdt. Als iets persoonlijk is, app dan alleen naar die persoon.
Een minder leuke kant is het lawaai van de snelweg ook door het kappen van de populieren, van de voorbijvarende bootjes met muziek heeft ze geen last, omdat ze niet op de kopse kant woont. En jammer dat de sociale cohesie eerder sterker was.
Actief in de buurt: in de nieuwsbrief als redacteur. De nieuwsbrief bestond van 2003-17. Wilbert van Eijck zat er lang in, net als Dave Schmalz en Hanneke Folgering kort, door tijdgebrek stopte ze. Ze herinnert zich niet precies hoe lang ze er in zat, maar schat het op 10 jaar. Ze deed zelf vaak interviews, hoe mensen woonden en hoe ze de buurt vonden. Leuk om bij wildvreemde mensen binnen te komen en met hen te praten. Dave en zij brachten de nieuwsbrieven rond, ging tamelijk moeiteloos. Wilbert was meer van de politieke kwesties in de buurt. Toen hij weg was, was er nog lang een rubriek Liev Wilbert, die zij schreef (zie nieuwsbrieven op de site). Hij was heel belangrijk voor zowel de VWZ als nieuwsbrief. Hij deed beide prima. Het waren leuke mensen in de nieuwsbrief, bevorderde de sociale cohesie. Dave’s stukken waren vaak een uitdaging, doordat ze veel over techniek gingen en doordat hij Amerikaan was van oorsprong. Ze mist de nieuwsbrief, die is goed voor sociale cohesie. De site is niet echt een vervanging. Ze kijk er niet veel op. Ze heeft ook nog twee papieren kranten.
De toekomst van het gebied: ze heeft geen glazen bol, maar ze denkt niet dat ze ons ooit nog weg krijgen, waar ooit wel sprake van. Of er nog een brug komt, moet ze nog zien, ze heeft er geen last van. Het zou wel zonde zijn, als het groen op het Jaagpad doormidden gesneden werd.