Mariet kwam hier wonen in juli 1987. Ze woonde in het Gooi en wilde verhuizen na een scheiding. Ze was niet economisch gebonden aan Amsterdam. Behuizing vinden met 2 kinderen was niet makkelijk. De dochter van Rein, nu haar man, tipte hen, dat er een woonboot te koop was. In de winter van 1986 is dat rondgebreid. Degene, die er voor hen woonde, was ook gescheiden en ging met haar nieuwe vriend naar een huis bij het Vondelpark.
Mariet kwam qua geld net iets te kort, de verkoopster wilde niet zakken in prijs. Mariet had van haar ouders een aantal grote mooie meubels in huis, die werden geaccepteerd als betaling. Ze sprak met de eigenares af, dat de overdracht pas zou plaatsvinden in de zomervakantie van de kinderen. Haar kinderen waren 12 & 14, ze konden hier naar de middelbare school. Rein was ook gescheiden en vond een woonboot op steiger 5, ze wilden niet meteen samenwonen na beiden gescheiden te zijn. In de winter konden ze wel regelmatig op zijn boot bivakkeren. In juli ging Mariet naar haar eigen boot. Op den duur bleken ze samen te wonen; dat ging heel goed, het was een organische manier van samenkomen. Daarna heeft Rein zijn boot verkocht.
De kinderen vonden het heel fijn dat ze een huisnummer kregen, vertelt ze. Voor die tijd was het steiger 4, 1e rechts. Kinderen willen niet anders zijn dan anderen.
De oude boot had, uiteraard, vrij veel onderhoud nodig. Ze besloten een nieuwe boot te laten bouwen. Op dezelfde steiger woonde iemand met een ijzeren bak, die wilde hem wel kopen en de maten klopten. Toen de nieuwe boot kwam, stond het meubilair op de steiger en het terras. De andere boten hoefden er niet uit. Ze hebben nog geprobeerd om te laten baggeren, dat lukte niet. Er was veel bekijks. De sleper vond dat vreselijk, legde de boot op de kop en vertrok. De buurt hielp om de boot op zijn plek te duwen, hem vast te leggen en de meubels erin te dragen. Daarna aan de borrel. Dat vergeet je nooit.
Toen ze hier kwamen wonen, bestond de buurt voornamelijk uit lage boten. Het kon gebeuren, dat als je van vakantie terug kwam, er opeens een grote hoge boot naast, of achter je lag. Je uitzicht was “anders” geworden, maar dat went snel. In die tijd vertrokken mensen vaak als er kinderen kwamen. Wat een verschil met nu!
Mariet en Rein zijn 2 keer weggesleept. De eerste keer toen er betonnen steigers kwamen, toen lagen ze tegenover het stadion. En later een keer vanwege het baggeren. Reins dochter kwam hier ook wonen met haar partner en dochters. Marieke Nouwen kende ze al heel goed uit Huizen. In het begin woonden hier veel mensen die beroepsmatig iets met water hadden, Nu is dat heel anders, veel diverser.
De saamhorigheid vindt ze heel leuk, je deelt de liefde voor het water. We wonen heel dicht op elkaar, maar ze voelt geen sociale controle. Het is een klein dorp. Je groet elkaar en zo nodig help je elkaar. Je kan hier echt jezelf zijn. Je zit zo buiten, en ook vlakbij de stad. Een groot voordeel van het wonen op een woonboot is, dat je geen boven- en onderburen hebt. In de zomer hoor je soms wel dat er muziek wordt gemaakt op de woonboten, dat vindt Mariet erg leuk. Ze speelt, of beter gezegd speelde zelf saxofoon en klarinet.
In het verleden waren Rein en Mariet gedurende vele jaren 4 maanden per jaar op hun zeilboot op de Middellandse Zee.
Mariet en Rein zijn vanaf het begin lid van de VWZ, niet actief, maar altijd bereid om hand- en spandiensten te verrichten. Mariet las de nieuwsbrief op papier graag. Ze kijkt wel eens op de VWZ site, en eerlijk is eerlijk, vooral sinds Marieke in het bestuur zit.
Ze hoopt uiteraard, dat dit gebiedje blijft bestaan. Het wordt van alle kanten bedreigd: Zuidasdok, plan Verdi en wat er verder nog bedacht wordt.