Caroline Veldhoen
Caroline is geboren in 1961 op het Jaagpad op dezelfde plek waar ze nu ook nog woont. Ze woont hier dus al haar hele leven, op een paar jaar na in Nieuw Vennep.
De woonboten lagen er in de jaren ’50 al. Er was toen een schoeiing, een soort hoge loopplank tussen een dubbele rij dukdalven waarbij de zijkanten dicht waren, een massief geheel. Hier lagen alle woonschepen van het Jaagpad tot voorbij de “Shell-boot” aan vast met kabels. De Shell-boot lag, als uitzondering, aan de schoeiing vast. Tussen de schoeiing en de wal lagen de andere woonboten. Deze schoeiing is rond 1975-1976 afgebroken waarna alle schepen ineens uitzicht op de Schinkel kregen. Haar vader vond dit erg terwijl zij het uitzicht als kind juist heel leuk vond. Er bleef een rij dukdalven staan waar de pleziervaart bootjes tussendoor tegen je boot aan konden varen, dat was de reden dat haar vader het weghalen van de “veilige”schoeïng niet fijn vond. Hij kreeg daar wel gelijk in. Bij de buren, mevrouw Ras, is een bootje binnengevaren waarbij er zo’n 15 scheuren in de bak zijn gekomen. De verzekering wilde alleen de scheuren dichten en geen garantie geven. Ze hebben toen een nieuwe bak laten maken van het verzekeringsgeld maar dat dekte de lading niet volledig. De verzekering van de boot die de schade berokkende had een maximumvergoeding. De familie heeft toen zelf veel werk verzet om de woonark weer te herstellen. Caroline’s vader was er toen al niet meer. Op een bepaald moment zijn er balken tussen de dukdalven gekomen, dus nu kan er niet meer tegen de woonarken zelf worden aangevaren. Van recent herinnert Caroline zich nog dat een enorm groot jacht zich in die balk boorde, ze stond net voor het raam met haar dochter. Hij voer gewoon weer weg. Lang geleden toen ze een kleuter was is er ooit een vrachtschip met zijn neus in de schoeiing gevaren naast de sluis. Hij kon niet meer afremmen omdat er een kokosmat in de schroef zat, maar nog wel sturen. De schipper had gekozen niet recht tegen de sluisdeur aan te varen maar te sturen op de schoeiing. De “inslag”van dat vrachtschip gaf een enorme dreun waarbij alle boeten een schok kregen. Er vielen potjes en dingetjes naar beneden bij de omringende boten. Het was s avonds. Caroline was nog klein, maar ze ziet het beeld nog voor zich toen het schip overdag werd losgetrokken.
Het leukste van de buurt vindt ze de VWZ-feesten van vroeger. Ook heel leuk vindt ze de buurtmarktplaats-app: niets hoeft, maar je kan alles vragen. Er is hier meer samenhang dan in een flat. Nieuwe mensen voegen helaas niet meer zo in. De sociale cohesie is minder geworden. Je had vroeger een netwerkje zonder verplichtingen in de buurt. Zo was er ooit een inbraak op de dwarsligger. De buurjongen kwam bij ons vragen of het normaal was, dat iemand via een raam aan de waterkant bij een boot naar binnen klom. Na een telefoontje naar de politie en de vlucht van de twee inbrekers de boot uit en rennend over het Jaagpad gingen de mannen van onze buurt achter hen aan. De politie kon hen hierdoor aanhouden. Je bent er voor elkaar als er nood aan de man is. Ze hoopt dat we dat kunnen houden. Ondersteuning van elkaar. Ze vindt de buurtapps daarin een goede ontwikkeling
Nadelen: nu is de kilte wat opgerukt, meer op ik gericht (ook door corona). Minder leuk vindt Caroline het, dat in de hele stad gebouwd wordt. Bijvoorbeeld het nieuwe gebouw Atrium, waar ze overheen gebouwd hebben. Het lelijke gebouw lijkt altijd dichtbij. Het idee van de fietsbrug vindt ze ook erg, misschien was het plan wel om er een autobrug te maken met doorsteek naar het stadionterrein.
Ze is niet officieel actief in de buurt, maar leverde altijd vriendendienstjes in de buurt op medisch en veterinair gebied. Op het Jaagpad tenminste. Het ging heel natuurlijk, via mensen die je al kent.
De nieuwsbrief mist ze enorm, het was een bron van cohesie. De nieuwsbrief werd ook bewaard. Ze kan wel schrijven, maar doet het niet graag. Dave schreef altijd technische stukken. De buurt besefte dat de Nieuwsbrief waardevol was. Het vorige bestuur hief hem op toen Dave overleed, hij was de drijvende kracht erachter.
De toekomst van het gebied: ze denkt dat er meer cohesie nodig is. Mensen moeten zich “veilig” en vertrouwd en gehoord voelen. Zij kan op haar werk ook vertrouwen voelen en geven. We moeten weer “hoi” tegen elkaar zeggen als in de jaren ’70. Een “open mind” hebben. Over de fietsbrug zijn we onvoldoende geïnformeerd. De gemeente is zeer voortvarend in allerlei ontwikkelingen van bouw en bestemming. Dat pakt niet altijd goed uit. Denk aan het Spijtellaantje en dus de fietsbrug. Gelukkig wordt dit in de buurt en door de VWZ opgemerkt en aangepakt. De acties zijn vaker een succes. Als je allemaal een klein stukje doet in acties, doen veel mensen mee. Niet iedereen hoeft een grote taak op zich te nemen. Gemeente: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedraaid.